Maand: april 2017

Wat doe je als je een vreemde tegenkomt terwijl je op straat loopt? Hoe vaak kom je eigenlijk iemand tegen?

Ik ga graag wandelen, soms alleen en soms samen met mijn vrouw. Mijn vrouw is een spontane, lieve schat die tegen iedereen die we tegenkomen ‘hallo’ zegt, of we ze nou kennen of niet. Ik heb de neiging even af te wachten wat de ander doet, of die me aankijkt of zonder te kijken doorloopt. Als ze kijken zeg ik ‘hallo’, anders laat ik het meestal achterwege.

Het is grappig om te zien hoe andere mensen op jou reageren in dit opzicht. Vaak zeggen mensen ‘hallo’ terug, de ene keer enthousiaster dan de andere keer. Sommigen zeggen niets terug. Alles is OK wat dat betreft. Als je geen zin hebt om iets terug te zeggen, doe dat dan vooral niet. Mij maakt het niet uit hoor, ik geniet toch wel van het buiten zijn.

Maar het geeft wel te denken. Doen mensen die niets terug zeggen dat omdat ze in gedachten verzonken zijn, en niet eens merken dat iemand iets tegen ze zegt? Of zijn ze in een slechte bui, op een andere manier bezig met zichzelf of in zichzelf gekeerd?

Het doet bij mij vooral de vraag rijzen hoe ik andere mensen tegemoet wil treden. Ook in algemene zin, maar vooral specifiek als het gaat om mensen die je tegenkomt op straat. Ik vind het fijn om iedereen open en positief tegemoet te treden, een welgemeende glimlach te tonen en een evenzeer welgemeend ‘hallo’ te zeggen. Wie goed doet, goed ontmoet en wie open en positief anderen tegemoet treed, zal eerder eventueel chagrijn etc. bij de ander wegnemen als wanneer je zelf óók chagrijnig gaat kijken of doen. Chagrijnen zijn er echt wel genoeg, zou ik zeggen.

Laatst was ik aan het wandelen bij mij in de buurt. Ik liep in een prachtig laantje, omzoomd door grote, statige bomen langs de kant van een sloot. Verderop zag ik een vrouw, die een hondje uitliet. Over het algemeen ben ik enigszins terughoudend als ik mensen met honden zie. Niet dat ik per se bang ben voor honden, maar je weet niet hoe ze reageren. Meestal laat ik me niet van slag brengen en loop gewoon door en zie wel wat er gebeurd als ik ze passeer. In dit geval deed ik dat ook, en het hondje deed niets. De bazin van het hondje glimlachte naar me terwijl we elkaar passeerden, het was zó’n mooie en welgemeende glimlach dat ik ook als ik zelf van tevoren niet had geglimlacht dat daarna wel gedaan zou hebben. Een glimlach, schitterend en warm, die mij van binnen ook deed glimlachen. Een glimlach die een ijsberg zou doen smelten. Zo kan het dus ook!

Het zou mooi zijn als iedereen naar elkaar zou glimlachen! Natuurlijk, niet iedereen zal daar op elk moment voor in de stemming zijn, maar het is toch mooi als we elkaar iets moois mee kunnen geven en een goed gevoel kunnen geven, ook al kennen we elkaar niet.

Een glimlach is een mooi geschenk, geef het aan iedereen die je tegenkomt!

Sommige mensen roepen een sterke reactie op, je bent fan of juist niet. Ik doel op bekende mensen, al kan een buurman of –vrouw of iemand van het werk of de sportclub ook zo’n reactie oproepen.

Waarom de persoon in kwestie een dergelijke reactie oproept is niet altijd even duidelijk, wel is duidelijk dat er hierbij afgegaan wordt op uiterlijkheden. Hoe deze persoon er uit ziet, wat hij of zij doet of zegt, althans wat we er van te zien krijgen.

Een goed voorbeeld is Cristiano Ronaldo, CR7 zoals hij ook wel bekend staat. Ongetwijfeld een van de beste voetballers ter wereld, ook als u niet van voetbal houdt heeft u wellicht van hem gehoord. Per definitie iemand die sterke reacties oproept, vanwege zijn ogenschijnlijke arrogantie en verwaandheid. Als je hem ziet of hoort, lijkt hij nogal vol van zichzelf. Dat kan ook een teken van een enorm zelfvertrouwen zijn, niet per se van een enorm ego. Het kan samen gaan, zelfvertrouwen en ego.

Je houdt van CR7, of je haat hem. Hij heeft echter ook nog een andere kant. Hij groeide op in Funchal, in het armste deel de hoofdstad van het eiland Madeira. Zijn vader was tuinman en alcoholist, en overleed toen Cristiano Ronaldo negentien jaar was. Zijn moeder, een kokkin, overwoog abortus toen ze in verwachting van hem was en zijn broer is eveneens alcoholist. Ondanks al deze dingen heeft hij een succesvolle carrière opgebouwd.

Zelf drinkt Cristiano Ronaldo geen alcohol. En hij doet veel aan liefdadigheid, vooral voor kinderen. In 2004 bezocht hij Martunis, een acht jaar oude overlevende van de Tsunami. Hij doneerde een schadevergoeding die hij ontving van de Engelse tabloid The Sun aan een liefdadigheidsinstelling op Madeira. Hij doneerde ook een aanzienlijk bedrag aan het ziekenhuis dat zijn moeder genas die aan kanker leed. Hij heeft geen tatoeages, niet omdat hij dat niet leuk vind of zo. Omdat hij bloeddonor is en regelmatig bloed geeft.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Hij verdient, nee krijgt veel geld voor het voetballen, en voor allerlei reclamespotjes. Hij heeft ook zijn eigen kledinglijn (CR7 genaamd). Ja, hij is een gek op mode en ziet er graag goed uit. Je kunt van alles van hem vinden, hij is iemand die zichzelf is. Die wellicht erg veel om zichzelf geeft, maar óók om anderen.

Ik ben anders naar hem gaan kijken in elk geval. Dat ligt niet zozeer aan Cristiano Ronaldo, het ligt vooral aan mezelf. Ik keek alleen maar naar wat ik zag. En ik ben nu eenmaal niet zo’n fan van Real Madrid, zijn club, of van het Portugese voetbalelftal. Die winnen te vaak van Nederland…

Ik kan niet zeggen dat ik nu een fan ben, respecteren deed ik hem al vanwege zijn voetballende kwaliteiten. Ik respecteer hem ook als mens.

We zouden onze medemensen niet moeten beoordelen om wat ze zeggen of hoe ze er uit zien, maar om wat ze doen. Ook als er geen camera’s in de buurt zijn. Dan zie je wie ze echt zijn.

Geen woorden maar daden, om in voetbaltermen te blijven.

Het is fijn oude vrienden weer te zien. Dat is het voordeel van echte vrienden, het maakt niet uit hoe vaak je elkaar ziet, het is altijd weer als vanouds en gezellig!
Als je verhuist, in mijn geval van de ene kant van Brabant naar de andere, laat je wat achter. Het verleden, een deel van je leven. Vrienden laat je niet achter, ook al zie je elkaar minder en kun je niet meer zo makkelijk bij elkaar langs gaan. Het is niet het alsof ze aan de andere kant van de wereld wonen!

Afgelopen zaterdag was het weer eens zover, ik reed in mijn auto richting Breda. Ik had afgesproken met mijn oude badmintonvrienden, van BC Woodpecker. Het is op zich niet ver rijden naar Breda, het scheelt wel dat het in het weekend een stuk rustiger is op de weg. Vroeger, toen ik regelmatig deze route reed, kon ik niet wachten tot ze de A58 gingen verbreden. Nu kijk ik naar de bomen langs de snelweg, en vraag me af wat er met hun gaat gebeuren. Ik reed verder, al gauw was ik bij Breda.

Als je de Grote Kerk ziet, weet je dat je in Breda bent. Vanaf de snelweg zag ik hem nog niet, maar toen ik de snelweg verliet en richting centrum reed, zag ik hem. Vroeger was het altijd een teken dat ik weer thuis was, nu was dat anders.

Ik parkeerde mijn auto net buiten het centrum, een stukje lopen is gezond en parkeren in het centrum duur. Zo loop je ineens weer in de stad waar je jaren gewoond hebt. Geen vreemdeling, maar ook niet thuis. Het was prachtig weer, sommige mensen zaten buiten, gezellig wat te drinken en kletsen. Het was volop lente, bomen en struiken toonden hun prachtige lentetooi en vogels zongen dat het een lieve lust was.

Ik kwam aan in het centrum, het was na achten. De echte drukte moest nog beginnen. Ik kwam aan bij het restaurant op de Grote Markt, waar we hadden afgesproken. Al gauw zag ik mijn vrienden, en ik schoof aan. Na de begroeting liet ik trots De Mooi Son en Breugel krant zien, de eerste met mijn rubriek! Van lezen kwam niet zoveel, er moest bijgekletst worden tenslotte. En heerlijk gegeten, niet te vergeten. Het is grappig om te merken hoe mensen een bepaald beeld van je hebben, en (blij) verrast zijn als je ineens een totaal andere weg inslaat. Het was vooral fijn weer bij elkaar te zijn, en hun verhaal te horen.

Mijn oude teamgenoten waren kampioen geworden in de lokale competitie, dat maakte mij ook een beetje plaatsvervangend trots. Ondanks dat het nooit lukte toen ik nog deel uitmaakte van het team. Zo gaan de dingen soms! Het verhaal hoe dat tot stand kwam was mooi om te horen. Komend seizoen zal het zwaar worden, verwachten ze. Het verschil met een niveau hoger is erg groot…

Een ander is begonnen met bier brouwen. Hij heeft 21 jaar gewerkt bij de brouwerij in Breda, werkt nu ergens anders maar wilde het brouwen toch weer oppakken. Het bloed, of nee het bier, kruipt waar het niet gaan kan.

‘Mis je Breda niet? Je hebt hier toch ruim 30 jaar gewoond’ vroeg een van mijn vrienden. Ik moest even nadenken. 30 jaar is een lange tijd, en Breda een mooie stad om te wonen, maar toch. Missen doe ik Breda niet, daarvoor is het te fijn wonen in Son. ‘Natuurlijk niet’, zei een ander. ‘Hij heeft nu zijn liefje in Son!’. Ja, dat is helemaal waar. Breda zal altijd in mijn hart blijven, en de herinneringen die ik in Breda heb opgedaan zal ik altijd koesteren. Mijn thuis is waar mijn hart is, en dat is bij mijn lief!

Het was fijn mijn vrienden weer te zien, en weer in mijn oude woonplaats te zijn. We namen hartelijk afscheid van elkaar, de volgende keer treffen we elkaar in Son. Tevreden en blij liep ik terug naar mijn auto, me een weg banend door de mensenmassa. Tsja, het is zaterdagavond. Toch mooi, zo’n reünie. Ik kan niet wachten tot de volgende!
Met een fijn gevoel reed ik door de nacht, op weg naar huis. Mijn thuis, bij mijn lief.

Ongetwijfeld een van de beste acteurs die we kennen, Morgan Freeman. Naar mijn bescheiden mening dan… Welke rol hij ook speelt, of het nu God is in ‘Bruce Almighty’ (en het vervolg, ‘Evan Almighty’), Carter Chambers in ‘The Bucket List’ of Alex Cross in ‘Kiss The Girls’ of ‘A Spider Came Along’, hij zet de rol die hij speelt met overtuiging neer.

Morgan Freeman is iemand die op mij overkomt als eerlijk en oprecht, ontwikkeld en intelligent. Iemand die geïnteresseerd is in wat er is tussen hemel en aarde. Als hij iets zegt, gelóóf ik hem.

En dan zie ik hem ineens in een reclamesportje voor een (Nederlands) biermerk waarin hij een nieuw biertje aanprijst. In het begin heb je het niet in de gaten, hij heeft het over de innerlijke stem en dat je naar die stem moet luisteren. Op dat moment denk je nog, ‘daar zit wat in’, en zou je kunnen denken dat het helemaal geen reclamespotje is. Tot hij op het eind het betreffende biertje erbij pakt en zegt dat de brouwer begrijpt waar hij het over heeft. Vervolgens neemt hij een slok.

Ik probeer me dat voor te stellen, een bierbrouwer die naar zijn innerlijke stem luistert. Wat zou die stem dan zeggen? ‘Brouw een nieuw biertje, en probeer het iedereen aan te smeren!’?

Probeer alsjeblieft bier niet te verkopen als iets geestverruimends of spiritueels! 

Ik mag zelf graag bier drinken, maar dan wel met mate. Ik hou wel van afwisseling, niet alleen pils maar ook een dubbel of tripel. De lekkerste biertjes worden naar mijn mening toch in België gebrouwen. Feit is dat in bier alcohol zit, wat schadelijke effecten heeft op je lichaam. Zeker als je jong bent, maar ook als je oud(er) bent. Er zou niet alleen met mate gedronken moeten worden, maar ook met mate reclame gemaakt worden voor producten die eigenlijk schadelijk zijn. Om het nog maar niet te hebben over het feit dat alcohol verslavend is…

Maar goed, ik had het over Morgan Freeman. Wat zou hem bezielt hebben om als bekend en Amerikaans acteur reclame te maken voor een Nederlands biermerk, wat hij waarschijnlijk niet eens kent. Zou hij het bier eerst geproefd hebben voor hij er reclame voor maakte? Deed hij het voor het geld, of gelooft hij echt in het product? Ik kan het me haast niet voorstellen, maar het kan.

Maar welke boodschap wil hij nu de wereld insturen? Het gaat hierbij over wie je bent, en wat je belangrijk vind. Bier lijkt me dan toch niet de juiste boodschap…

Op dit moment drink ik zelf overigens even geen alcohol. Niet dat mijn consumptie zorgwekkende vormen aannam, maar ik wil wel eens zien of ik een maandje zonder kan en hoe ik me dan voel. Ik denk niet dat ik geheelonthouder zal worden, maar we zullen zien. Ik vind het wel een leuke uitdaging, om te zien of ik het kan en hoe dat voelt. Je hoeft niet perse extremen op te zoeken om een uitdaging te vinden in het leven.

Morgan Freeman blijft voor mij een geweldig acteur, ik heb de indruk dat hij ook een goed persoon is. Dat is niet veranderd. Iedereen maakt zijn eigen keuzes, dat verdient respect!